Hałas w mieszkaniu metody badania izolacyjności akustycznej

Hałas w mieszkaniu jest uciążliwym czynnikiem bytowym człowieka. Stanowi zagrożenie dla jego zdrowia. Istnieją regulacje prawne (normy), których stosowanie w budownictwie chroni użytkowników mieszkań przed nadmiernym hałasem. Dopuszczalne poziomy dźwięku w mieszkaniu określa norma PN-87/B-02151/02. Niezmiernie ważną sprawą jest zastosowanie ścian zewnętrznych i wewnętrznych a także drzwi i okien o własnościach akustycznych, spełniających wymagania normowe. Wykonanie ww. przegród o własnościach akustycznych zgodnych z wymaganiami normy PN-B-02151 – 3:1999 zapewnia ograniczenie poziomu hałasu do poziomu dopuszczalnego.

Jeśli jednak ściany lub stropy są o niedostatecznej izolacyjności akustycznej, wtedy mieszkańcy skarżą się na hałas przenikający przez te przegrody  działowe między mieszkaniami. Jaka są tego przyczyny? Jedną z nich jest źle zaprojektowany budynek, a drugą – zastosowane materiały budowlane są o niskiej izolacyjności akustycznej właściwej.

Istnieją dwa sposoby oceny izolacyjności przegród budowlanych:

1. Pierwszy sposób polega na ocenie izolacyjności przegród i elementów budowlanych na podstawie projektu architektoniczno-budowlanego. Wykonuje się ją w oparciu o polską normę PN-EN 12354-1 (2002r.) – Określenie właściwości akustycznych budynków na podstawie właściwości elementów. Część 1: Izolacyjność od dźwięków powietrznych między pomieszczeniami. W przypadku dźwięków uderzeniowych stosuje się PN-EN 12354-2 (2002r.). Te metody wykorzystuje się w przypadku nowych mieszkań, kiedy jeszcze nie zakupiliśmy mieszkania, a chcemy mieć pewność właściwie zaprojektowanych mieszkań pod względem akustycznym. To może uchronić przyszłych nabywców mieszkań przed wieloletnim sporem sądowym z deweloperem. Wystarczy przed zakupem mieszkania poprosić akustyka o sprawdzenie projektu budowlanego, czy przegrody budowlane w nabywanym mieszkaniu spełniają wymagania akustyczne zgodnie z polskimi normami, tj.   PN-B-02151 – 3:1999.
2. Drugi sposób polega na pomiarze w mieszkaniu wartości wskaźnika oceny przybliżonej izolacyjności akustycznej właściwej określonej przegrody budowlanej. Zwykle z taką sytuacją mamy do czynienia z nowymi mieszkaniami. Terenowe pomiary izolacyjności akustycznej od dźwięków powietrznych przegród pomiędzy mieszkaniami wykonuje się przy wykorzystaniu polskiej normy PN-EN ISO 140-4. Jedno pomieszczenie zostaje nagłośnione kulistym źródłem dźwięku o dużej mocy a następnie wykonuje się pomiar poziomu dźwięku w pasmach oktawowych w obu pomieszczeniach oddzielonych badaną ścianą (Rys.1). Wzorcową różnicę poziomów porównuję się z krzywą odniesienia.

Na podstawie takich pomiarów ocenia się izolacyjność akustyczną ściany. Przykładową kartę badań przedstawia K1. Jeżeli wykażemy, że jakaś przegroda nie spełnia wymagań normowych, to należy podjąć działania poprawy ich izolacyjności akustycznej.

Pomiary terenowe izolacyjności od dźwięków uderzeniowych stropów przeprowadza się w oparciu  polską normę PN-EN ISO 140-7 (2000). Stosuje w tym celu stukacz młotkowy, który pobudza strop znormalizowanymi dźwiękami uderzeniowymi. Mierzy się poziom dźwięku w mieszkaniach nad stropem i pod pobudzanym stropem. Zmierzony poziom dźwięku w tercjach (lub oktawach) nanosi się na wzorcową krzywą poziomu odniesienia. Wyniki badań zamieszcza się w postaci karty badań – K2.

Opracowany raport badań stanowi dokument do roszczeń usunięcia usterek lub zwrotu części zapłaconej kwoty za kupno mieszkania. Zwykle deweloperzy reagują natychmiast widząc takie opracowanie w obawie nagłośnienia sprawy w całym budynku lub osiedlu. Deweloperzy powszechnie minimalizują koszty budynków i stosują tanie materiały budowlane, które nie spełniają wymagań akustycznych.